توضیحات

بذر باریجه

نام علمی: Ferla Gommosa

اسم انگلیسی:Galbanum

نام های دیگر: قاصنی، قاسنی، بالامبو، بارزد، قنه

باریجه گیاه علفی چند ساله که ارتفاع آن به 2 متر می رسد. این گیاه از تیره گیاهی چتریان(Apiaceae) است که در استان های خراسان رضوی، خراسان شمالی، مرکزی، همدان و… پراکندگی و رویش دارد. بذر باریجه یکی از اندام های مهم این گیاه ارزشمند است که بیشتر ترکیبات شیمیایی پرکاربد این گیاه را در خود دارد.

ترکیبات شیمیایی:

در گیاه باریجه مقدار زیادی تانن،حدود 10 تا 20 درصد اسانس، مقداری ترکیبات سولفوره،گالبانورزینوتانول و اومبلیفرون وجود دارد.

اندام مورد استفاده:

بذر باریجه، ریشه و صمغ باریجه

فرآورده های جانبی:

اسانس، صمغ، عطر، چسب، مرهم،رزینوئید

مصارف و کاربرد ها از دیدگاه طب سنتی:

طبیعت باریجه از دیدگاه طب سنتی ایران در درجه اول سوم گرم و در دوم خشک است.

افعال و خواص: ملين و محلل و جاذب و مسخن و جهت عسر النفس و سرفه كهنه، ربو و اختناق رحم و صرع و بواسير و قطع عضل و امراض عصبانيه، علل بلغميه و ضعف معده و جگر و سپرز و ادرار حيض و اسقاط جنين و اخراج مشيمه.

باریجه با عسل جهت تفتيت حصاة و تفتيح سده كرده و تسهيل ولادت و دفع سموم و جذب آنها است. با شراب مرمكي جهت سم طغسيقون و اسقاط جنين ميت و اخراج مشيمه نافع است. با آب جهت بواسير و حرقت بول و چون سه روز بياشامند ديگر عود نكند. قطور آن با روغن سوسن جهت صداع بلغمي و درد گوش مفيد و تدخين آن با دهن سوسن جهت رفع اعيا و كزاز بلغمي مفید است.

ضماد آن جهت كزاز و اعيا و درد پهلو و كمر و تحليل دماميل و خنازير و رفع كلف و قلع آثار خصوصا با سركه و نطرون و بانحاس محرق يا زهره بز ماده يا آهوى ماده جهت كلف و با مرهمها جهت خوردن گوشت فاسد و رويانيدن گوشت صالح است.

چون در گلاب حل نمايند بر آتش كه غليظ باشد و بر پارچه كرپاسى ماليده بر كمر و از كرده تا كرده ديكر بچسپانند و بر بالاى آن پنبه كهنه گرم كرده بگذارند و ببندند تا خودبخود جدا گردد و درد آن را زائل گرداند و مجرب است و بدستور جهت اوجاع رحم بر پشت زهار بچسبانند.

گذاشتن آن بر دندان كرم خورده جهت تسكين درد آن مفید است. استنشاق رائحه آن و بدستور بخور آن بقمع جهت صرع و سدر و اختناق رحم و اخراج جنين و مشيمه. همچنين حمول آن و روغن آن جهت امراض رحم از قبيل اورام و اختناق آن و احتباس حيض، و اوجاع و تحليل رياح آن و تقويت اعصاب شربا و تمريخا و تدهينا و فرزجة نافع است.

دستور اخذ دهن آن آنست كه : بارزد (باریجه) را با هموزن آن خاكستر چوب درخت انبه ممزوج نموده در قرع و انبيق چنانچه مقرر است مقطر نمايند و بكار برند. چون بارزد را با دوائى كه آن را سقندوليون نامند و زيت مخلوط نمايند و نزديك هوام گذارند آنها را بكشد.

مضر مجرورين در فصول و بلدان حاره و مضر دماغ است. مصلح آن روغن بنفشه و كافور و مفسد گوشت صحيح مقدار شربت آن تا يك درم و بجهت سموم تا يك مثقال بدل آن نيم وزن آن سكنجبين و ربع آن جاوشير جهت آنكه جاوشير را از ان هر دو قويتر مى‏دانند.

چون اراده نمايند كه بارزد را بياشامند بايد كه در روغن بادام تلخ و يا آب سداب حل نمايند. چون خواهند كه صاف نمايند آن را از چوب و غيره در آب كرم اندازند تا گداخته گردد، آنچه روغن و صافى است بالاى آن آيد بگيرند و از پارچه صاف نمايند اما نفشارند كه دردى با آن آيد و بكار برند.

توضیحات تکمیلی